یحیى بن امّ طویل مى‏گوید: خدمت امام حسین (علیه السلام) بودیم که جوانى بر آن حضرت وارد شد در حالى که مى‏گریست. حضرت به او فرمود: براى چه گریه مى‏کنى؟ پاسخ داد: هم اکنون مادرم بدون وصیت، وفات نمود، در حالى که ثروتى داشت و به من امر کرده بود تا کارى نکنم، مگر این‌که شما را از آن باخبر نمایم.

امام (علیه السلام) به اصحاب خود فرمود: برخیزید تا نزد آن زن برویم. راوى مى‏گوید: پس به اتفاق ایشان به آن خانه‏اى که زن را در آن خوابانیده بودند، رفتیم. امام حسین (علیه السلام) دعا کرد و از خدا خواست او را زنده کند، تا وصیّت نماید. در آن هنگام خداوند متعال او را زنده کرد. پس، آن زن نشست و شهادتین گفت و متوجه حضرت شد و عرضه داشت: اى مولاى من! بفرمایید داخل خانه. حضرت داخل شده و نزدیک او نشست و به او فرمود: خدا تو را رحمت کند! وصیّت کن.

زن گفت: اى پسر پیامبر، من فلان مقدار مال در فلان محل دارم؛ یک سوم آن را براى شما قرار دادم تا آن را در هر کجا که مى‏خواهید، مصرف کنید و دو سوّم دیگر آن، براى پسرم باشد، البته اگر از دوستان شما است و اگر از مخالفان شما باشد، حقّى در آن ندارد و همه اموال، مال شما است. سپس آن زن از امام حسین (علیه السلام) تقاضا کرد که بر او نمازگزارده و متولى کارهاى او بشود و بعد از دنیا رفت همان طور که اوّل مرده بود.

منبع : راوندى‏، قطب الدین سعید، الخرائج و الجرائح، ج ۱، ص ۲۴۵ و ۲۴۶٫