| |
|
|
|
به نام خداوند رحمتگر مهربان
|
|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
|
|
سوگند به بادهاى ذرهافشان (۱)
|
|
وَالذَّارِيَاتِ ذَرْوًا ﴿۱﴾
|
|
و ابرهاى گرانبار (۲)
|
|
فَالْحَامِلَاتِ وِقْرًا ﴿۲﴾
|
|
و سبك سيران (۳)
|
|
فَالْجَارِيَاتِ يُسْرًا ﴿۳﴾
|
|
و تقسيمكنندگان كار[ها] (۴)
|
|
فَالْمُقَسِّمَاتِ أَمْرًا ﴿۴﴾
|
|
كه آنچه وعده داده شدهايد راست است (۵)
|
|
إِنَّمَا تُوعَدُونَ لَصَادِقٌ ﴿۵﴾
|
|
و [روز] پاداش واقعيت دارد (۶)
|
|
وَإِنَّ الدِّينَ لَوَاقِعٌ ﴿۶﴾
|
|
سوگند به آسمان مشبك (۷)
|
|
وَالسَّمَاء ذَاتِ الْحُبُكِ ﴿۷﴾
|
|
كه شما [درباره قرآن] در سخنى گوناگونيد (۸)
|
|
إِنَّكُمْ لَفِي قَوْلٍ مُّخْتَلِفٍ ﴿۸﴾
|
|
[بگوى] تا هر كه از آن برگشته برگشته باشد (۹)
|
|
يُؤْفَكُ عَنْهُ مَنْ أُفِكَ ﴿۹﴾
|
|
مرگ بر دروغپردازان (۱۰)
|
|
قُتِلَ الْخَرَّاصُونَ ﴿۱۰﴾
|
|
همانان كه در ورطه نادانى بىخبرند (۱۱)
|
|
الَّذِينَ هُمْ فِي غَمْرَةٍ سَاهُونَ ﴿۱۱﴾
|
|
پرسند روز پاداش كى است (۱۲)
|
|
يَسْأَلُونَ أَيَّانَ يَوْمُ الدِّينِ ﴿۱۲﴾
|
|
همان روز كه آنان بر آتش عقوبت [و آزموده] شوند (۱۳)
|
|
يَوْمَ هُمْ عَلَى النَّارِ يُفْتَنُونَ ﴿۱۳﴾
|
|
عذاب [موعود] خود را بچشيد اين است همان [بلايى] كه با شتاب خواستار آن بوديد(۱۴)
|
|
ذُوقُوا فِتْنَتَكُمْ هَذَا الَّذِي كُنتُم بِهِ تَسْتَعْجِلُونَ ﴿۱۴﴾
|
|
پرهيزگاران در باغها و چشمه سارانند (۱۵)
|
|
إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿۱۵﴾
|
|
آنچه را پروردگارشان عطا فرموده مىگيرند زيرا كه آنها پيش از اين نيكوكار بودند(۱۶)
|
|
آخِذِينَ مَا آتَاهُمْ رَبُّهُمْ إِنَّهُمْ كَانُوا قَبْلَ ذَلِكَ مُحْسِنِينَ﴿۱۶﴾
|
|
و از شب اندكى را مىغنودند (۱۷)
|
|
كَانُوا قَلِيلًا مِّنَ اللَّيْلِ مَا يَهْجَعُونَ ﴿۱۷﴾
|
|
و در سحرگاهان [از خدا] طلب آمرزش مىكردند (۱۸)
|
|
وَبِالْأَسْحَارِ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ ﴿۱۸﴾
|
|
و در اموالشان براى سائل و محروم حقى [معين] بود (۱۹)
|
|
وَفِي أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ لِّلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ ﴿۱۹﴾
|
|
و روى زمين براى اهل يقين نشانههايى [متقاعدكننده] است (۲۰)
|
|
وَفِي الْأَرْضِ آيَاتٌ لِّلْمُوقِنِينَ ﴿۲۰﴾
|
|
و در خود شما پس مگر نمىبينيد (۲۱)
|
|
وَفِي أَنفُسِكُمْ أَفَلَا تُبْصِرُونَ ﴿۲۱﴾
|
|
و روزى شما و آنچه وعده داده شدهايد در آسمان است (۲۲)
|
|
وَفِي السَّمَاء رِزْقُكُمْ وَمَا تُوعَدُونَ ﴿۲۲﴾
|
|
پس سوگند به پروردگار آسمان و زمين كه واقعا او حق است همان گونه كه خود شما سخن مىگوييد (۲۳)
|
|
فَوَرَبِّ السَّمَاء وَالْأَرْضِ إِنَّهُ لَحَقٌّ مِّثْلَ مَا أَنَّكُمْ تَنطِقُونَ﴿۲۳﴾
|
|
آيا خبر مهمانان ارجمند ابراهيم به تو رسيد (۲۴)
|
|
هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ ضَيْفِ إِبْرَاهِيمَ الْمُكْرَمِينَ ﴿۲۴﴾
|
|
چون بر او درآمدند پس سلام گفتند گفتسلام مردمى ناشناسيد (۲۵)
|
|
إِذْ دَخَلُوا عَلَيْهِ فَقَالُوا سَلَامًا قَالَ سَلَامٌ قَوْمٌ مُّنكَرُونَ ﴿۲۵﴾
|
|
پس آهسته به سوى زنش رفت و گوسالهاى فربه [و بريان] آورد (۲۶)
|
|
فَرَاغَ إِلَى أَهْلِهِ فَجَاء بِعِجْلٍ سَمِينٍ ﴿۲۶﴾
|
|
آن را به نزديكشان برد [و] گفت مگر نمىخوريد (۲۷)
|
|
فَقَرَّبَهُ إِلَيْهِمْ قَالَ أَلَا تَأْكُلُونَ ﴿۲۷﴾
|
|
و [در دلش] از آنان احساس ترسى كرد گفتند مترس و او را به پسرى دانا مژده دادند(۲۸)
|
|
فَأَوْجَسَ مِنْهُمْ خِيفَةً قَالُوا لَا تَخَفْ وَبَشَّرُوهُ بِغُلَامٍ عَلِيمٍ﴿۲۸﴾
|
|
و زنش با فريادى [از شگفتى] سر رسيد و بر چهره خود زد و گفت زنى پير نازا [چگونه بزايد] (۲۹)
|
|
فَأَقْبَلَتِ امْرَأَتُهُ فِي صَرَّةٍ فَصَكَّتْ وَجْهَهَا وَقَالَتْ عَجُوزٌ عَقِيمٌ﴿۲۹﴾
|
|
گفتند پروردگارت چنين فرموده است او خود حكيم داناست (۳۰)
|
|
قَالُوا كَذَلِكَ قَالَ رَبُّكِ إِنَّهُ هُوَ الْحَكِيمُ الْعَلِيمُ ﴿۳۰﴾
|
|
[ابراهيم] گفت اى فرستادگان ماموريتشما چيست (۳۱)
|
|
قَالَ فَمَا خَطْبُكُمْ أَيُّهَا الْمُرْسَلُونَ ﴿۳۱﴾
|
|
گفتند ما به سوى مردمى پليدكار فرستاده شدهايم (۳۲)
|
|
قَالُوا إِنَّا أُرْسِلْنَا إِلَى قَوْمٍ مُّجْرِمِينَ ﴿۳۲﴾
|
|
تا سنگهايى از گل رس بر [سر] آنان فرو فرستيم (۳۳)
|
|
لِنُرْسِلَ عَلَيْهِمْ حِجَارَةً مِّن طِينٍ ﴿۳۳﴾
|
|
[كه] نزد پروردگارت براى مسرفان نشانگذارى شده است (۳۴)
|
|
مُسَوَّمَةً عِندَ رَبِّكَ لِلْمُسْرِفِينَ ﴿۳۴﴾
|
|
پس هر كه از مؤمنان در آن [شهرها] بود بيرون برديم (۳۵)
|
|
فَأَخْرَجْنَا مَن كَانَ فِيهَا مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿۳۵﴾
|
|
و[لى] در آنجا جز يك خانه از فرمانبران [خدا بيشتر] نيافتيم (۳۶)
|
|
فَمَا وَجَدْنَا فِيهَا غَيْرَ بَيْتٍ مِّنَ الْمُسْلِمِينَ ﴿۳۶﴾
|
|
و در آنجا براى آنها كه از عذاب پر درد مىترسند عبرتى به جاى گذاشتيم (۳۷)
|
|
وَتَرَكْنَا فِيهَا آيَةً لِّلَّذِينَ يَخَافُونَ الْعَذَابَ الْأَلِيمَ ﴿۳۷﴾
|
|
و [نيز] در [ماجراى] موسى چون او را با حجتى آشكار به سوى فرعون گسيل داشتيم (۳۸)
|
|
وَفِي مُوسَى إِذْ أَرْسَلْنَاهُ إِلَى فِرْعَوْنَ بِسُلْطَانٍ مُّبِينٍ ﴿۳۸﴾
|
|
پس [فرعون] با اركان [دولت] خود روى برتافت و گفت [اين شخص] ساحر يا ديوانهاى است (۳۹)
|
|
فَتَوَلَّى بِرُكْنِهِ وَقَالَ سَاحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ ﴿۳۹﴾
|
|
[تا] او و سپاهيانش را گرفتيم و آنان را در دريا افكنديم در حالى كه او [در آخرين لحظه] نكوهشگر [خود] بود (۴۰)
|
|
فَأَخَذْنَاهُ وَجُنُودَهُ فَنَبَذْنَاهُمْ فِي الْيَمِّ وَهُوَ مُلِيمٌ ﴿۴۰﴾
|
|
و در [ماجراى] عاد [نيز] چون بر [سر] آنها آن باد مهلك را فرستاديم (۴۱)
|
|
وَفِي عَادٍ إِذْ أَرْسَلْنَا عَلَيْهِمُ الرِّيحَ الْعَقِيمَ ﴿۴۱﴾
|
|
به هر چه مىوزيد آن را چون خاكستر استخوان مرده مىگردانيد (۴۲)
|
|
مَا تَذَرُ مِن شَيْءٍ أَتَتْ عَلَيْهِ إِلَّا جَعَلَتْهُ كَالرَّمِيمِ ﴿۴۲﴾
|
|
و در [ماجراى] ثمود [نيز عبرتى بود] آنگاه كه به ايشان گفته شد تا چندى برخوردار شويد (۴۳)
|
|
وَفِي ثَمُودَ إِذْ قِيلَ لَهُمْ تَمَتَّعُوا حَتَّى حِينٍ ﴿۴۳﴾
|
|
تا [آنكه] از فرمان پروردگار خود سر برتافتند و در حالى كه آنها مىنگريستند آذرخش آنان را فرو گرفت (۴۴)
|
|
فَعَتَوْا عَنْ أَمْرِ رَبِّهِمْ فَأَخَذَتْهُمُ الصَّاعِقَةُ وَهُمْ يَنظُرُونَ ﴿۴۴﴾
|
|
در نتيجه نه توانستند به پاى خيزند و نه طلب يارى كنند (۴۵)
|
|
فَمَا اسْتَطَاعُوا مِن قِيَامٍ وَمَا كَانُوا مُنتَصِرِينَ ﴿۴۵﴾
|
|
و قوم نوح [نيز] پيش از آن [اقوام نامبرده همين گونه هلاك شدند] زيرا آنها مردمى نافرمان بودند (۴۶)
|
|
وَقَوْمَ نُوحٍ مِّن قَبْلُ إِنَّهُمْ كَانُوا قَوْمًا فَاسِقِينَ ﴿۴۶﴾
|
|
و آسمان را به قدرت خود برافراشتيم و بىگمان ما [آسمان]گستريم (۴۷)
|
|
وَالسَّمَاء بَنَيْنَاهَا بِأَيْدٍ وَإِنَّا لَمُوسِعُونَ ﴿۴۷﴾
|
|
و زمين را گسترانيدهايم و چه نيكو گسترندگانيم (۴۸)
|
|
وَالْأَرْضَ فَرَشْنَاهَا فَنِعْمَ الْمَاهِدُونَ ﴿۴۸﴾
|
|
و از هر چيزى دو گونه [يعنى نر و ماده] آفريديم اميد كه شما عبرت گيريد (۴۹)
|
|
وَمِن كُلِّ شَيْءٍ خَلَقْنَا زَوْجَيْنِ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ ﴿۴۹﴾
|
|
پس به سوى خدا بگريزيد كه من شما را از طرف او بيمدهندهاى آشكارم (۵۰)
|
|
فَفِرُّوا إِلَى اللَّهِ إِنِّي لَكُم مِّنْهُ نَذِيرٌ مُّبِينٌ ﴿۵۰﴾
|
|
و با خدا معبودى ديگر قرار مدهيد كه من از جانب او هشداردهندهاى آشكارم (۵۱)
|
|
وَلَا تَجْعَلُوا مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ إِنِّي لَكُم مِّنْهُ نَذِيرٌ مُّبِينٌ ﴿۵۱﴾
|
|
بدين سان بر كسانى كه پيش از آنها بودند هيچ پيامبرى نيامد جز اينكه گفتند ساحر يا ديوانهاى است (۵۲)
|
|
كَذَلِكَ مَا أَتَى الَّذِينَ مِن قَبْلِهِم مِّن رَّسُولٍ إِلَّا قَالُوا سَاحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ ﴿۵۲﴾
|
|
آيا همديگر را به اين [سخن] سفارش كرده بودند [نه] بلكه آنان مردمى سركش بودند(۵۳)
|
|
أَتَوَاصَوْا بِهِ بَلْ هُمْ قَوْمٌ طَاغُونَ ﴿۵۳﴾
|
|
پس از آنان روى بگردان كه تو در خور نكوهش نيستى (۵۴)
|
|
فَتَوَلَّ عَنْهُمْ فَمَا أَنتَ بِمَلُومٍ ﴿۵۴﴾
|
|
و پند ده كه مؤمنان را پند سود بخشد (۵۵)
|
|
وَذَكِّرْ فَإِنَّ الذِّكْرَى تَنفَعُ الْمُؤْمِنِينَ ﴿۵۵﴾
|
|
و جن و انس را نيافريدم جز براى آنكه مرا بپرستند (۵۶)
|
|
وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ ﴿۵۶﴾
|
|
از آنان هيچ روزيى نمىخواهم و نمىخواهم كه مرا خوراك دهند (۵۷)
|
|
مَا أُرِيدُ مِنْهُم مِّن رِّزْقٍ وَمَا أُرِيدُ أَن يُطْعِمُونِ ﴿۵۷﴾
|
|
خداست كه خود روزى بخش نيرومند استوار است (۵۸)
|
|
إِنَّ اللَّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ الْمَتِينُ ﴿۵۸﴾
|
|
پس براى كسانى كه ستم كردند بهرهاى است از عذاب همانند بهره عذاب ياران [قبلى]شان پس [بگو] در خواستن عذاب از من شتابزدگى نكنند (۵۹)
|
|
فَإِنَّ لِلَّذِينَ ظَلَمُوا ذَنُوبًا مِّثْلَ ذَنُوبِ أَصْحَابِهِمْ فَلَا يَسْتَعْجِلُونِ﴿۵۹﴾
|
|
پس واى بر كسانى كه كافر شدهاند از آن روزى كه وعده يافتهاند (۶۰)
|
|
فَوَيْلٌ لِّلَّذِينَ كَفَرُوا مِن يَوْمِهِمُ الَّذِي يُوعَدُونَ ﴿۶۰﴾
|
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید